Munireh Baradaran - Simple Truth

197 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎﻻی ﺳﺮش رﻓﺖ و در ﮔﻮش اش ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ. او ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ » زد: ﭼﺮا؟ آﺧﺮ

«ﭼﺮا؟

در ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﺑﺮای ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ، وﺿﻊ آﺷﻔﺘﻪ ی روﺣﯽ ام اﻧﺪﮐﯽ ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن ﯾﺎﻓﺖ و ﺧﻮاب ام ﻣﯿ ﺰان ﺷﺪ  . زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﻤﻊ دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ، ﻗﺪم زدن در ﺣﯿﺎط و ﻫﻮای آزاد، ﮐﻪ ﻣﺎه ﻫﺎ از آن ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدم، ﺧﻮش آﯾﻨﺪ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺟﺴﻤﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺿ ﻌﯿﻒ ﺑﻮد. ﺟﯿﺮه ی ﻏﺬا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻮد، در ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺮ دوﻧﻔﺮه ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ. ﺣﺘﺎ ﻧﺎن ﻫﻢ ﺟ ﯿﺮه ﺑﻨﺪی ﺑﻮد. ﺧﺮﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﺤﺪود ﺑﻮد، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﻮ ﯾﯽ ﮐﻪ ه از ﻓﺮوﺷﮕﺎه زﻧﺪان ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻣﯽ آوردﻧﺪ، ﺧﯿﺎر و ﮔﻮﺟﻪ ﺳﺒﺰ

ﺑﻮد. ﮔﺮﭼﻪ آن ﻫﺎ را ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪم، اﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن رﻧﺠﻮر و ﺿﻌﯿﻒ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﮔﺎه از ﺷﺪت ﺿﻌﻒ دﭼﺎر ﻟﺮز ﻣﯽ ﺷﺪم. در ﻫﻮای ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن زﯾﺮ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﭘﺘﻮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. اﻣﺎ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. از درون ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم. ﻫ زﻧﺪاﻧﯽ ﺎ از ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ ﻫﺎی ﮔﺎوداﻧﯽ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻮده ام. ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ از آن ﺟﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ. اﺧﺒﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﺒﻣ ﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ از ﺷﺮاﯾﻂ و وﺿﻌﯿﺖ آن ﺟﺎ ﭼﻨﺪان ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. از ﮔﻮﺷﻪ وﮐﻨﺎر ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دوﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐ ﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪان را از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻨﺪ، در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻧﺪ. ﮔﺎوداﻧﯽ و ﺗﻨﺒﯿﻪ در « ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﮐﻪ در آن وﺿﻌﯿﺖ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ ، ﺑﻞ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان را ﻫﻢ در وﺣﺸﺖ و ﻫﺮاس ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺖ. آن روزﻫﺎ در وﺣﺸﺖ از ﻓﺮوﺷﮑﺴﺘﻦ در ﮔﺎوداﻧ ﯽ، در ﻣﯿﺎن ﺑﻌﻀﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﺎن اول ﮐﺎر، ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺗﺎ ﮐﺘﯿﮑﯽ را ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ.

ﺗﺎﺑﻮت»ﯾﺎ « ﺟﻌﺒﻪ »

ﮐﻮﺷﯿﺪم ﺗﻤﺎم ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮔﺎوداﻧﯽ را، ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد در آن ﺟﺎ ﺑﻮدم، ﺑﺮای ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﺑﺎ ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ وﮔﻮی ﺟﺪی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﮐﺮدﯾﻢ. ﺳﺎ ﻋﺖ ﻫﺎﯾﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ وﯾﮋه ﺟﺎﺳﻮس ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر در ﻣﯿﺎن ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎی ﻣﺎ ﻣﺮﺿﯿﻪ ﺳﺮ رﺳﯿﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه وﻗﯿﺤﺎﻧﻪ اش ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ. ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﹺ وﮔﻮی ﻧﺎﺗﻤﺎم را ﺑﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﻮﮐﻮل ﮐﻨﯿﻢ. ﻗﺮار ﺷﺪ آن دوﺳﺖ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﻢ ا م ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﻣﺮا ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ از آن در ﻧﮕﺎه دﯾﮕﺮ دوﺳﺘﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﺣﺲ ﻫﻢ دردی و ﻫﻢ دﻟﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﻣﯽ دﯾﺪم.

ﹺ ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﺎ ﺑﻮد، ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﯿﻤﺎ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﺎزی ﺑﻮدم. ﮔﻔﺖ: » ﺟﯿﺶ دارم. « او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻮد، ﺑﺮدم. ﻣﻮﻗ ﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ در راه روی ﺧﻠﻮت ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ی دو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﯿﺦ ﮐﻮب ﺷﺪم. روﺑﻪ روﯾﻢ ﮔﻠﯽ دوﺳﺖ دﯾﺮﯾﻨﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ د ر آﺧﺮﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎی ﭘﯿﺶ از دﺳﺖ ﮔﯿﺮی . ﺧﻮش ﺣﺎﻟﯽ ﻣﺎ در آن ﻟﺤﻈﻪ