Munireh Baradaran - Simple Truth

220 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﺎدرﻫﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺰرگ ﺗﺮ از دو ﺳﺎل را ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ. روﺷﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪان ﻣﺤﯿﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺎدرﻫﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮﮐﺲ اﯾﻦ را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ وﺿﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد. آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺸﺎن را ﭘﯿﺶ ﺧﻮد در زﻧﺪان ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﮕﻪ داری آن ﹺ روﻓﯿﺎ ﮐﻪ ﻫﺎ در ﺑﯿﺮون از زﻧﺪان اﻣﮑﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ در زﻧﺪان ﺑﻮد، ﺧﺎﻧﻮاده ی ﮐﻢ درآﻣﺪی داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﻪ داری دو ﮐﻮدک ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد و روﻓﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻣﺎدرش آ ن ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم از دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻨﻮز دو ﻣﺎه از ﺟﺪاﯾﯽ از دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. روﻓﯿﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻏﻢ ﻣﺎدرش را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد. آن ﺷﺐ ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺑﺎزی ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ. ﻓﺮدای آن روز وﻗﺘﯽ ﻧﺎم ﻣﺎدر را ﺑﺮای ﻣﻼﻗ ﺎت ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺮدﺑﺎرﯾﺶ را از دﺳﺖ ﻧﺪاد. ﻣﺎ ﻫﻤﻪ روﻓﯿﺎ را ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ. او ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ او را ﺑﺒﻮﺳﻨﺪ. ﺑﺮاﯾﺶ ﻫﺪﯾﻪ ﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎدر وﺳﺎﺋﻞ او را ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. روﻓﯿﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺑﺎزی ﻫﺎﯾﺶ ﺟﺰ ء ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ او را در ﮐﻨﺎرم ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﹺ ﺗﺎزه ﯾﮏ روز، در ﻣﯿﺎن واردﻫﺎ آزاده را دﯾﺪم. ﺧﻮش ﺣﺎل از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ، ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ ﻣﺮا ﮔﻨﮓ و ﻏﺮﯾﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ روزﻫﺎی اول دﺳ ﺖ ﮔﯿﺮﯾﺶ ﮐﻪ در ﺑﻬﺪاری ﺑﻮد ﺷﺒﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ او ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎز ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد. از وﺿﻊ ﭘﺎﯾﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪم. ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﮔﻔﺖ ﺧﻮب ﺷﺪه ام. ﭘﺮﺳﯿﺪم در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯽ» ﹺ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﹺ در رو ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺘﺎﺑﯽﮐ دﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاﻧﺪن، ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﮑﺎن ﻣﯽ داد. ﺣﺘﺎ در ﻫﻮاﺧﻮری ﮐﻪ ﻗﺪم ﻣ ﯽ زد، ﺗﻨﺪوﺗﻨﺪ ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﻣﯽ ﯾﺎ ﻣﺎت ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ زل ﻣﯽ زد و ﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯽ زد. از ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﹺ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ. در ﭼﻬﺮه ﻣﺪت در اﻧﻔﺮادی او دﯾﮕﺮ اﺛﺮی از ﺷﺎدی ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را دﯾﺪم. ﺣﺎل روﺣﯽ اش ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺟﺴﻤﺶ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد. ﮐﻠﯿﻪ اش ﺑ ﻌﺪ از ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت آﺳﯿﺐ و ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﻬﺒﻮد ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ٦٧ او روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ او را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ در راه و ﺷﻮر ﺣﯿﺎت دﯾﺪه ﻧﻤﯽ

ﮐﻪ

ﮐﺮدم.

« داﻧﻢ.

ﺧﻮاﻧﺪ،

ی ﺟﻮان

ﺷﺪ.

دﯾﺪه

اﻋﺪام ﮐﺮدﻧﺪ.

را