Munireh Baradaran - Simple Truth

221 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺷﻬﯿﻦ را از اواﯾﻞ ﺳﺎل ٦١ ﮐﻪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. آن روزﻫﺎ راﺑﻄﻪ ﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻼم ﻣﺤﺪود ﺑﻮد. ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و ﺑﺴﯿﺎر ﺷﻮخ و ﺷﻠﻮغ. ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﻫﻢ وﺳﺎل ﺳﻦ ﻫﺎﯾﺶ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎزی و ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ دﯾﮕﺮان ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺷﺎدی آن ﻫﺎ ﻣﺮا ﯾﺎد دوراﻧﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺷﻬﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺷﻠﻮار ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺖ. روزی ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻠﻮار را ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻣﺸﮑﻮک ﺷﺪه و دﺳﺖ ﮔﯿﺮﺷﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻮادار ﯾﮑﯽ از ﮔ ﺮوه ﻫﺎی ﭼﭗ ﺑﻮدﻧﺪ، در ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺟﺮأت ﮐﺮدی و ﺷﻠﻮار ﺳﺮﺑﺎزی ﭘﻮﺷﯿﺪی. اﯾﻦ ﮐﺎر در ﺳﺎل ٦١ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ آن ﺑﻮد ﮐﻪ: » ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻣﺮا دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﻨﯿﺪ. « ﺷﻬﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ» ﻃﻮر ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن را دوﺳﺖ دارم ﺧﻮدم را راﺣﺖ ﺗﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺑﻌﺪ از دوﺳﺎل وﻧﯿﻢ، او دﯾﮕﺮ آن دﺧﺘﺮ ﺷﻮخ و ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮ ﻧﺒﻮد. دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ او را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ، اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم از ﭼﯿﺰی ﺳﺮﺧﻮرده اﺳﺖ. ﻓﻀﺎی زﻧﺪان او را ﺑﺴﯿﺎر آزرده ﺑﻮد. از ﺗﻮاب ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ روزه او را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪﻧﺪ ﻧﻔﺮت داﺷﺖ. از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻢ آزرده ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺎ آدم ﻫ ﻫﺎ را آن ﻃﻮری ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻧﻪ آن ﻃﻮر ﮐﻪ آدم ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم از زﻧﺪان ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه، اﻣﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ او را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ او را دﯾﺪم، ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ را دﯾﺪه ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ادﻋﺎﻫﺎی ﺑﺰرگ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﻘﻮط ﮐﺮد ه اﻧﺪ. ﮔﺎه در ﺣﯿﻦ ﺣﺮف زدن ﻗﻄﺮه ی اﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯽ دوﯾﺪ. دردش را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﺗﺴﻠﯽ اش ﻣﯽ دادم ﮐﻪ درﻧﻬﺎﯾﺖ اﯾﻦ زﻧﺪان ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﻘﺼﺮ اﺳﺖ ﻧﻪ آدم ﻫﺎ. اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ آدم ﻫﺎ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ زﻧﺪان را ﻫﻢ آدم ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ اش ﺑﻪ زودی ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐ ﺮدم دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ آزاد ﺷﻮد، اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﺮدﯾﺪ دارد و رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ. ﻣﻦ ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮد، اﻧﺪرزش ﻣﯽ دادم ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺴﺖ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺻﻼح ﻣﯽ داﻧﺪ و ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽ دﻫﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد. ﺑﺎر زﻧﺪان ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ دوش ﺧﻮد او اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺗ ﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. اﻧﺪﮐﯽ وﺣﺸﺖ ﮐﺮدم. ﻧﮑﻨﺪ از ﻣﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ. اﻣﺎ ﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد او در آن زﻣﺎن ﻧﯿﺎز داﺷﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ » ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ « اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ. در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮﯾﺶ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﺮدم. رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ از ﻧﻈﺮ ﻋﺎﻃﻔﯽ و روﺣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. اﯾﻦ را وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺎ زن ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ از ﺑﻨﺪ ٣٠٠٠ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ.

« ﮐﻨﻢ.

ﺳﺎزﻧﺪ.

اﯾﻦ