Munireh Baradaran - Simple Truth

222 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﻘﺎط اﺷﺘﺮاک زﯾﺎدی ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ داد. از ﻧﻈﺮ روﺣﯽ و ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﯿ ﻠﯽ ﺗﻔﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ. در ﻫﻮاﺧﻮری ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر در روزﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ اﺟﺎزه داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم زده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف زده و ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺷﻬﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﻣﻦ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮔﻮﯾﯽ اﯾﻦ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داد ﮐﻪ دوﺳﺘﺎن دﯾﮕﺮی ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. دوﺳﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻬﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻮﺷﯿﺪﯾﻢ دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن را ﺳﻪ ﻧﻔﺮه ﮐﻨﯿﻢ، ﺷﻬﯿﻦ ﺗﻦ ﻧﻤﯽ داد. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻬﯿﻦ را ﻣﯽ آزردم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ در ﺗﺠﺮﺑﻪ ی ﺗﻠﺦ زﻧﺪان، ﻣﺮا ﻫﻢ ﮔﻨﺎه ﮐﺎر ﻣﯽ داﻧﺴﺖ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ دﯾﻮارﻫﺎی ﺗﻨﮓ زﻧﺪان، اﻧﺴﺎن را ﻫﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺳﺎل ﻫﺎی ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮی ﻫﺎی ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﻪ دور ﻧﺒﻮدم. ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮی ﻫﺎ ﻫﻢ در ﻋﺮﺻﻪ ی ﺳﯿﺎﺳﺖ رخ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎ ک ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻫﻢ در ﻋﺮﺻﻪ ی دوﺳﺘﯽ. در دوﺳﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ و اﻏﻤﺎض ﮐﺮد. اﻣ ﺎ در ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻗﺎﺑﻞ اﻏﻤﺎض ﻧﺒﻮد و ﺷﻬﯿﻦ از ﻧﻈﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ ﻧﺒﻮد، در زﻧﺪان وﺳﻌﺖ اﻧﺪﯾﺸﻪ را آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد. اواﺧﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺷﻬﯿﻦ را ﻫﻢ راه دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ از ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺮدن آن ﻫﺎ ﭼﻨﺎن ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﯿﺎﻓﺘﯿﻢ. ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ آن ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﯾﮏ، ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﯿﻬ ﯽ ﹺ اﺗﺎق ﻫﺎ ﮐﻪ در ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺮده ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻬﯿﻦ ﺑﺎ روﺣﯿﻪ ی ﺧﻮب، ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺶ از زﻧﺪان آزاد ﺷﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮی ﺑ اﻧﺼﺎﻓ ﯽ

ﯽ اﺳﺖ

ﮐﻪ

اﻧﺪ.