Munireh Baradaran - Simple Truth

228 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﭘﯿﺶ از آن ﻧﺎﻣﯽ از ﭼﻨﯿﻦ ﻫﯿﺌﺘﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﮐﻠﯽ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮد و ﺑﺰرگ» ﮔﻔﺖ: ﺗﺮﯾﻦ اﻓﺘﺨﺎر و اﺣﺘﺮام زن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ در زﻧﺪان. « ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮش را ﺗﺮور ﮐﺮده اﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺎاﯾﻦ ﺣﺎل ﮐﯿﻨﻪ ﯾﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﺪارد و ﻗﺼﺪش اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ آن ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ اﺣﺘﺮام آﻣﯿﺰ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺳﺮدی ﻣﯽ رﻓﺖ. ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻓﺮارﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺼﻞ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎﯾﯽ از روزﻫﺎی ﺧﻮش ﻣﺪرﺳﻪ و ﺻﺪای ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮگ ﻫﺎی ﺧﺸﮏ ز ﯾﺮ ﭘﺎﺳﺘﻮر ﺗﻬﺮان. ﺷﺒﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ  ﭘﺎﻫﺎ در ﺧﯿﺎﺑﺎن درﺧﺘﯽ ﮔﯿﺮ ﺷﺪم، ﺑﺎد ﭘﺎﯾﯿﺰی ﻣﯽ وزﯾﺪ. ﺷﺒﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮادرم ﺗﯿﺮﺑﺎران ﺷﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎی ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮد. و ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭘﯿﺶ از آن ﺳﺎل در ﮔﺎوداﻧﯽ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر، آرزوی ﻣﻌﺠﺰه ﯾﯽ را ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ اوﺿﺎع ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑ ﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ، اﻣﺎ در ﺣﯿﺎط درﺧﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰ را در آن ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺗﻨﻬﺎ از ﺧﻨﮑﺎی ﻣﻄﺒﻮع ﻫﻮا ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﺮارﺳﯿﺪن ﭘﺎﯾﯿﺰ را ﺣﺲ ﮐﺮد. ﺷﺐ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی آﺳﻤﺎن ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﭘﺮواز درﻣﯽ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از زﻧﺪان ﺳﺮﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺳﺮوﺻﺪا و ﺷﻠﻮﻏﯽ آزاردﻫﻨﺪه را ی اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﮐﻪ در ﭘﯽ آن ﺷﺐ ﭘﺎﯾﯿﺰی ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮه اش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﺎﻃﺮه ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎ ﮐﺴﺘﺮی زﻧﺪان، رﻧﮓ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ، رﻧﮓ ﻫﺎی آﺑﯽ، ﺳﺒﺰ، ﺳﺮخ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﺎن داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺳﺮدﺷﺪن ﻫﻮا ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎز ﯾﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺤﺚ درﮔﺮﻓﺖ. دی ﺗﻌﺪا ﺗﻤﯿﺰی ﻫﻮا را ﺑﺮ وﺟﻮد ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادﻧﺪ و اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻌﺪادی از وﺟﻮد ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد. ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎی آﺳﻤﺎن ﺑﻮد در ﺷﺐ ﻫﺎ و ﻓﺮورﻓﺘﻦ در رؤﯾﺎ. و روزﻫﺎ دزداﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﮔﻠﯽ و دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﹺ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﮐﻪ در ﺣﯿﺎط ﻗﺪم ﻣﯽ ﮔﻠﯽ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ٥ ﺳﺎل ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺸﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ از ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ اﻃﺎﻗﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻢ راه ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺲ از آن ﮐﺴﯽ او را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد. اﺗﺎق ﻫﺎ، ﺣﻤ ﺎم و دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ را ﮔﺸﺘﯿﻢ. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ ﻧﺒﻮد ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ وارد ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﺎ ﺑﻨﺪی دﯾﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ زﻧﺪان اﻃﻼع ﺑﺪﻫﯿﻢ. اﻣﺎ ﮔﻮﯾﺎ ﻧﻤﺎﯾﻨ ﺪه ی اﺗﺎق ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﮔﺰارش ﮐﺮد، ﭼﻨﺪﺑﺎر ﻧﺎم او را از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. اﻣﺎ ﭘﯿﺪاﯾ ﺶ ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ اواﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ.

زدﻧﺪ.