Munireh Baradaran - Simple Truth

229 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ در راه ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ، ﭘﺎﺳﺪاری دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ از ﺑﻨﺪ ٢٤٦ را از ﺗﻪ ﺻﻒ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮده و ﺑﻪ او ﺗﺠﺎوز ﮐﺮده ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻏﯿﺒﺖ او را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ اﻃﻼع داده ﺑﻮدﻧﺪ. دﺧ ﺘﺮ را ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ، ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی زن در ﺑﺎزﺟ ﻮﯾﯽ از او ﻣﺎﺟﺮا را ﻓﻬﻤﯿﺪه و ﻗﻮل داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺧﺎﻃﯽ را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﻨﻨﺪ. اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ داﺷﺖ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺸﺨﺼﺎت ﭘﺎﺳﺪار را ﺑﺪﻫﺪ. اواﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ اﻃﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ دره ی اوﯾﻦ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ و ﮐﺮده ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ از ﺻﻒ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد . ﻋﻠﯽ ﭘﻮر ﯾﮑﯽ از » ﺧﻮاﻫﺮﭘﺎﺳﺪار « ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪدﻫﻦ و ﺗﻨﺪ ﺑﻮد، او را از ﺻﻒ ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻨﺪ. «  ﹰ راه او ﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺮﮔﺸ ﺖ را ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺗﺎزه ﺑﻪ ا وﯾﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد و راه را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ و در ﻣﺤﻮﻃﻪ زﻧﺪان ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی ﻣﺮد او را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻗﻀﯿﻪ را ﺑﻪ رﺋﯿﺲ ﺟﺪﯾﺪ زﻧﺪان ﮔﺰارش داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﺮوﺗﻦ اﺑﺘﺪا ﮐﺎر اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ ﻓﺮار ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد، اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺷﻨﯿﺪن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﺎی او ، ﻋﻠﯽ ﭘﻮر را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮزﻧﺶ اش ﮐﺮده ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﮐﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ آن را ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻣﺪت ﻫﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﯿﻨﻪ ی ﻋﻠﯽ ﭘﻮر ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﮐﻤﯽ ادب ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ، اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ » « ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﺎﻟﮕﺮد اﻋﺪام ﺑﺮادرم را دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. آن ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق ﺷﺶ دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ از او ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. از دﻟﯽ ﻫﻢ ﺷﺎن دل ﺳﺮﺧﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﻮا و ﺳﻨﺠﺎق  ﮔﺮم و ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪم. ﮔﻞ ﻗﻔﻠﯽ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ آن را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﻨﺠﺎق ﻣﯽ ﮐﺮدم. دوﺳﺖ دﯾﮕﺮی ﯾﮏ روﺳﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ داد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از آن را ﮔﻞ دوزی ﮐﺮده زﻣﺴﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﻣﺎدر در ﺗﺪارک آﺟﯿﻞ ﺷﺐ ﯾﻠﺪا ﺑﻮد. ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺎت ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ. ﻣﻘﺪاری از آن ﻫﺎ را در ﹺ ﻧﻤﮏ و ﻣﻘﺪاری را در آب ﹺ ﻗﻨﺪ ﻣﯽ آب ﺧﯿﺴﺎﻧﺪ و روی ﺷﻮﻓﺎژ ﻣﯽ ﭼﯿﺪ. اﺟﺎزه داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮای ﺷﺐ ﯾﻠﺪا ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﺑﺨﺮﯾﻢ. ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﺖ ﻫﺎی ﻣﻠﯽ در زﻧﺪان ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه و ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد. ﺗﻼش داﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺎل را در ﻓﻀﺎﯾﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺻﻤﯿﻤﯽ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬراﻧﯿﻢ . آن ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از اﺧﺒﺎ ر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن، در اﺗﺎق ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﮔﺮوه ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت. ﻣﺎدر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﻫﺎ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ی ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ

ﺑﻮد.