Munireh Baradaran - Simple Truth

ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ در اوﯾﻦ ﹺ اوﯾﻦ ﺑﻮد. ﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﻬﺪاری وﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﹺ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺗﺮاﮐﻢ ﺑﯿﻤﺎران ﺷﺪه و ﺳﺎﯾﺮ ﺑﯿﻤﺎران، ﺑﻬﺪاری دﭼﺎر ﮐﻢ ﺑﻮد ﺟﺎ اﺳﺖ. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ آن ﻗﺪر ﺑﺮ ﺗﻌﺪاد زﻧﺪاﻧﯿﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺣﺘﺎ ﺟﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻟﺬا ﺗﻌﺪادی از ﺗﺎزه واردان را ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺑﻪ راه ﹺ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ روی ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﺎ را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد. در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی آذر ﺳﺎل ٦٠ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ اﻋﻼم ﺷﺪ ﮐﻠﯿﻪ ی وﺳﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﯽ و ﻏﯿﺮﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮ ده ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل آﻣﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﻌﺪ اﺳﺎﻣﯽ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﭼﭗ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ ﮐﻪ اول از ﻫﻤﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮﯾﻢ. از ﺑﻘﯿﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. از راه ﭘﻠﻪ ﯾﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ از ﯾﮏ راه ﹰ ﻃﻮﯾﻞ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ و ﹺ ﻧﺴﺒﺘﺎ رو ﺑﻌﺪ وارد راه رو ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮی ﺷﺪﯾﻢ. آن ﺟﺎ ﻣﺎ را در اﺗﺎق اﻧﺘﻬﺎ ی راه رو ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ اﺗﺎق ﺷﺶ ﺟﺎ دادﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از زﻧﺎن ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎ را ﮔﺸﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﯿﮕﺎری را ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﹺ اﺗﺎق را ﺑﺴﺖ و وﻗﺖ ﻣﺠﺎز ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪش ﺑﻮدﯾﻢ، از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ در رﻓﺖ. ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ. در اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ در ﻫﻔﺖ، ﺑﺎ دو ﭘﻨﺠﺮه. ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﺳﻪ ﺷﯿﺸﻪ داﺷﺖ ﮐ ﻪ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺷﯿﺸﻪ ی اول رﻧﮓ ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﭘﺮده ی ﺿﺨﯿﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ آن ﹶﻨﺪه و از ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎ را ﮐ اش ﺑﺮای درﺳﺖ ﮐﺮدن وﺳﺎﺋﻞ ﺿﺮوری ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮه رادﯾﺎﺗﻮر ﺷﻮﻓﺎژ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺑﺮای اﯾﻦ  اﺗﺎق اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﻨﺪ را ﺗﺨﻤﯿﻦ ﺑﺰﻧﯿﻢ ــ ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ــ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﺎﻻی رادﯾﺎﺗﻮر رﻓﺘﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ی دوم ﮐﻪ رﻧﮓ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن دو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮد. دو ﺳﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺗﺎق ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ و در ﻫﺮ ﻃﺮف ﺳﻪ اﺗﺎق. ﺣﯿﺎ ﻃﯽ ﻣﺮﺑﻊ ﺷﮑﻞ ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻤﺎن ﺑﻮد و ﯾﮏ ﺗﻮر واﻟﯿﺒﺎل در آن. ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻫﻢ در اﺗﺎق ﺑﻮد. ﺑﻪ زودی ﺻﺪای ﭘﺎی زﻧﺪاﻧﯿﺎن دﯾﮕﺮ در راه رو ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ. آن ﻫﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ. آن ﹺ اﺗﺎق را روز از ﻧﺎﻫﺎر ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺮوب در ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎﺑﺖ ﻧﺪادن ﻧﺎﻫﺎر و دﯾﺮﺑﺮدن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ او را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻤﺎن