Munireh Baradaran - Simple Truth

42 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ او، ﮐﻪ ﭼﻬﺮه و ﻫﯿﮑﻠﯽ ﺧﺸﻦ و ﻣﺮداﻧﻪ داﺷﺖ، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺨﺘﯿﺎر ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ در زﻣﺎن ﺷﺎه ﻧﯿﺰ ﻧ ﹺ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻮد. ﺑﺨﺘﯿﺎر ﺑﺎ ﺻﺪای ﹺ زﻧﺎن ﮕﻬﺒﺎن ﺑﻨﺪ دورﮔﻪ اش ﮔﻔﺖ: » ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ. ازاﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ﮔﺬرد. « او در ﻣﺤﻞ اﺗﺼﺎل دو راه رو، روی ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ دو راه رو را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎس ﺑ در راه رو دو دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮد و در ﻫﺮ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺳﻪ ﺗﻮاﻟﺖ ﮐﻪ دﯾﻮار ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ آن ﻫﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻠﻨﺪی دﯾﻮارﻫﺎ ﺗﺎ ﮐﻤﺮﻣﺎن ﺑﻮد. ﻣﺴﺘﺮاح در ﻧﺪاﺷﺖ. در ﻫﺮ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﯾﮏ روﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﯿﺮ آب ﻗﺮار داﺷﺖ. ﻣﺎ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﻢ ﭼﺮاغ ﻫﺎ را ﺧﺎ ﻣﻮش ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ رﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ در ﭼﻨﺎن ﻣﮑﺎن ﺑﯽ دروﭘﯿﮑﺮی ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد. ﺑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻫﻢ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﺨﺘﯿﺎ ر در ﭘﺎﺳﺦ اﻋﺘﺮاض ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: زود ﺑﺎﺷﯿﺪ وﻗﺘﺘﺎن ﺗﻤﺎم اﺳﺖ. « زﻫﺮه دﺧﺘﺮ ﻧﺎدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺗﻬﺎﻣﺶ در اﺗﺎق ﻣﺎ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺨﺖ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد، ﻧﺰد ﻧﮕﻬﺒﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﺎدم ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﺮا از اﺗﺎق ﮐﺎﻓﺮﻫﺎ ﺑﺒﺮﯾﺪ. ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ. اﺗﺎﻗﻢ را ﻋﻮض ﮐﻨﯿﺪ. « ﺑﺨﺘﯿﺎر ﮔﻔﺖ: » وﻟﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭼﭙﯽ ﻫﺴﺘﯽ. « او ﮔﻔﺖ: » ﺑﻮدم، وﻟﯽ اﻻن ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﺗﻮاب ﺷﺪه

ﮕﯿﺮﯾﻢ.

«ام.

ﻫﻨﻮز ﺗﻌﺪادی ﻓﺮﺻﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ و در ﻧﻮﺑﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐ ﻪ ﺑﺨﺘﯿﺎر اﻋﻼم ﮐﺮد » وﻗﺖ ﺗﻤﺎم اﺳﺖ. « ﻣﺎ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدﯾﻢ اﻣﺎ او ﻣﺎ را ﺑﻪ زور ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﻣﻮﻗﻊ دادن ﻏﺬا ﺑﻮد. ﻃﺒﻖ روال ﻗﺒﻞ، ﻏﺬا را ﻓﺎﻃﻤﻪ و دوﺳﺘﺶ آوردﻧﺪ. از ﻓﺎﻃﻤﻪ درﺑﺎره اﻧﺘﻘﺎل  ی اوﺿﺎع ﻫﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ. ﮔﻔﺖ اﻣﺮوز ﮐﻠﯿﻪ ﹺ اوﯾﻦ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﹺ زن ی زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ و در دو ﺑﻨﺪ ٢٤٠ و ٢٤٦ ﺟﺎ داده ﹺ اﻧﺪ. اﻣﺎ دو ﺑﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﹺ زﻧﺪاﻧﯽ اﺳﺖ. ﺑﻨﺪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮدان ٢٤٠ ﺑﻮد و زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺑﻨﺪﻫﺎی ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن را در ﺑﻨﺪ ٢٤٦ ﹺ اﺗﺎق ﺟﺎ داده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎز ﺑﻮد. ﻫﺎ ﻣﯽ ﺣﺘﺎ آن ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﻫﻮاﺧﻮری ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔ ﺎده ﮐﻨﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﺳﻔﺮه ی ﺷﺎم را اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ، ﻃﺒﻖ روال ﺑﻨﺪ ﻗﺒﻠﯽ، ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ

اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻔﺮه  ی ﭘﺎﯾﯿﻦ ی ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ ﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. ﻣﻮﺿﻊ آن ﻫﺎ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از رژﯾﻢ و ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺧﻮدﺷﺎن ﻋﻠﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪﻧﺸﺎن را ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺿﻌﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. زﻧﺪاﻧﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﮐﺎری ﺑﺎ آن وﺟﻮدﺷﺎن در اﺗﺎق  ﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﮔﺎﻫﯽ اﺻﻼ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ رﻏﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ در آن ﻫﺎ آن ﺳﺎل ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﹰ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ آزاد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و اﮐﺜﺮا ﺷﺪﻧﺪ، اﻣﺎ زﻧﺪان ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﻣﺎ ﺑﻮد. زﻫﺮه ﻫﻢ در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﮐﺰ ﮐﺮده و ﺷﺎم ﻧﺨﻮرد. او ﺑﻌﺪﻫﺎ از ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن و