Munireh Baradaran - Simple Truth

44 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای رﮔﺒﺎر از ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن، ﮔﻮﯾﯽ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺗﮏ ﺗﯿﺮﻫﺎ. آذر در ﺑﯿﻦ آن ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺗﺮاﻧﻪ ﹺ ﻗﺒﻞ، او ﺑﺎ ﺻﺪای زﯾﺒﺎ و ی ﻣﺮغ ﺳﺤﺮ را زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم. ﺷﺐ ﻣﺤﺰون ﺧﻮد اﯾﻦ ﺗﺮاﻧﻪ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد. او ﺧﻮد، ﻣﺮغ ﺳﺤﺮ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻧﺮﮔﺲ را ﺻﺪا زدﻧﺪ ﺑﺮای زده ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ در ﺗﻠﻔﻦ. ﺗﻠﻔﻦ؟! دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺷﻮر ﻣﯽ زد. ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﺎﻃﻨﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ. ﺷﻬﺮه از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: زﻧﯽ؟ ﻣﯽ ﭼﻪ ﺣﺪس » « ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮاده اش اﻗﺪام ﮐﺮده اﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ وی ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﮔﻔﺖ: » ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ داری ﺧﻮش ﺧﯿﺎﻟﯽ « ﮐﻨﯽ. ﻣﯽ او راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ اﯾﻦ را ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ، اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﻧﺎﺑﺎوری ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺶ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻧﺮﮔﺲ وارد ﺷﺪ. او ﺗﺮ ﻧﮕﺬﺷﺖ. در درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و روی ﺧﻮد ﻣ ﯽ زد، ﮔﻔﺖ: » ﮐﺸﺘﻨﺪش، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﺘﻨﺪش. ﭼﯿﺰی « ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮه در دﻟﻢ ﻓﺮورﯾﺨﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ی ﻣﺎﺟﺮا را ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪم. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﺪ او را آرام ﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: » آرام ﺑﺎﺷﯿﻢ، آن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ او ﻣﯽ « ﺧﻮاﻫﺪ. ﻧﺮﮔﺲ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯽ» ﺗﻮاﻧﻢ. ﻣﯽ» ﮔﻔﺘﻢ: « ﺗﻮاﻧﯽ. « اﻧﺪﮐﯽ آرام ﮔﺮﻓﺖ و آن وﻗﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﺟﺮای ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﺪ. او را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﻨﺪ ﺑﺮده و ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داده ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻃﺮف ﺧﻂ ﺑﺮادرم ﺑﻮد. او درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ از ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ وداع ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪه » ﺑﻮد: ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮای ﭼﯽ؟ او ﮔﻔﺘﻪ « » ﺑﻮد: ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺮم اﯾﻦ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ زﻣﺎن ﺷﺎه ﺑﻮدم، ﺳﺎﻋ ﺘﯽ دﯾﮕﺮ اﻋﺪام ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. « ﻧﺮﮔﺲ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر آﻫﺴﺘﻪ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ، ﮔﻔﺖ دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺻﺪای رﮔﺒﺎر ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ٥/٨ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ ﭼﻮن رﯾﺰش ﮐﻮﻫﯽ از آﻫﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. اﯾﻦ ﺻﺪای ﻣﻬﯿﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺷﻌﺎر ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ: » ﻪ ا ﮐﺒﺮ  ﻣﺮگ ﺑﺮ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ، اﻟ ﺧﻤﯿﻨﯽ رﻫﺒﺮ، ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب ﻪ رﻫﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح  اﻟ ﻪ.  اﻟ « دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺗﮏ ﺗﯿﺮﻫﺎ آﻣﺪ. ﯾﮏ، دو، ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر... ﮔﺎه در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺗﮏ ﺗﯿﺮﻫﺎ وﻗﻔﻪ در ﺧﻮن ﺗﭙﯿﺪه. ﻫﺸﺘﺎدوﭘﻨﺞ،  دن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺸﺘﺎدوﺷﺶ. ﺻﺪا ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ. ﻫﺸﺘﺎدوﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ راه ﺑﺮادرم ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻢ ﺳﻔﺮش ﺑﻮدﻧﺪ. او ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد. ﻧﺮﮔﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻓﮑﺮ ﻣﯽ » ﮐﻨﯽ در ﻟﺤﻈﻪ ی آﺧﺮ، ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮده؟ « ﮔﻔﺘﻢ: » ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺪه. « ﮔﻔﺖ: » ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺳﻔﺮاﻧﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ. « ﺳﮑﻮت ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ اش را ﺑﺮ ﺗﻤﺎم اﺗﺎق ﮔ ﺴﺘﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﻀﯽ آرام ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ، ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ ﻫﻢ . ﺑﺮادرم و آذر دﯾﮕﺮ در دﯾﺎر ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ دﯾﺎر زﻧﺪﮔﺎن ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮدم. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ آﻫﯽ. اﺣﺴﺎس رﺿﺎﯾﺖ، ﮐﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ آﻣﺪ. اﯾﻦ وﻗﻔﻪ ﹸﺶ ﻫﺎ ﯾﻌﻨﯽ زﺟﺮﮐ ﮐﺮ

ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ