Munireh Baradaran - Simple Truth

45 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻦ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮدم. آه ﭼﻪ اﺣﺴﺎس زﻧﻨﺪه و ﻣﺘﻨﺎﻗﻀ ﯽ. زﻧﺪه ﺑﻮدن ﺣﺲ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺰد و اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﭼﻪ زﺷﺖ اﺳﺖ، اﻣﺎ از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰ، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. زﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺮدﻧﺪ، ﮐﻣﯽ در اﻧﺘﻈﺎر روزی دﯾﮕﺮ. روزی ﻧﻮ. اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ. اﻣﺎ در آن ﺣﺎل ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪ. اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺮای اﯾﻦ ﭼﺎره ﯾﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪه : ﻗﺮص ﺧﻮاب آور. ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ آن را ﺧﻮردﯾﻢ. ﻗﺮص ﺗﻠﺦ ﺑﻮد. آب ﻫﻢ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد. ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺧﻮاﺑﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﺮ ﺑﻮد. ﻣﺎدرم ﻓﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد، در ﻟﺒﺎس ﺣﺮﯾﺮ آﺑﯽ  ﮐﻪ ﻗﺒﻼ رﻧﮓ، ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯽ آن را ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و رﻧﮓ دل ﺧﻮاه ﺑﺮادرم، راه ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻣﺎدرم ﻣﯽ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد. ﭘﺪرم و ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺎل ﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ  ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﻣ ﻃﻮرﻣﺒﻬﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﻧﺮﮔﺲ را ﭘﯿﺮ و ﺷﮑﺴﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺑﯿﺪار ﺑﻮده. از اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻓﺮح ١ ﹺ ﻣﺎ ﺑﺮای اﻋﺪام ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. را ﻫﻢ از ﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ی زﯾﺒﺎ و ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه اش در ذﻫﻨﻢ زﻧﺪه اﺳﺖ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎد ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. او ﻫﻢ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻮد. ﹸﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﻧﺒﻮدم و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﺰار ﺑﺮادرم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم، ﻧ ﮔﻮر ﻧﻮﺟﻮان ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﯾﯽ را در ﮐﻨﺎر ﻣﺰار ﺑﺮادرم دﯾﺪم. او ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺗﯿﺮﺑﺎران ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﻣﺶ ﮐﻮروش ﺑﻮد. آری ﺑﺮادرم آن ﺟﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد. ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از آن دو ﻣﺮد رﯾﺸﻮ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﯿﺄﺗﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ از ﻃﺮف آﯾﺖ ﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮی و ﺑﺮای رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﭘﺮوﻧﺪه  اﻟ ﻫﺎ آﻣﺪه اﯾﻢ. از ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎ ﻫﻮﯾﺖ و ﻋﻠﺖ دﺳﺖ ﮔﯿﺮی را ﺳﺆال ﮐﺮدﻧﺪ. دﺳﺖ ﹺ ﻣﺎ ﻋﻠﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﹺ ا ﮐﺜﺮ ﮔﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﺤﺖ ﻧﺎم ﻣﺸﮑﻮک د ر زﻧﺪان ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻋﻠﺖ دﺳﺖ ﮔﯿﺮی ﺧﻮد را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﻧﺮﮔﺲ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺴﺮم دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ام و ﺗﺎرﯾﺦ اﻋﺪام را ﮔﻔﺖ. آن ﻫﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. در آن ﺗﺎرﯾﺦ، دﯾﮕﺮ اﻋﺪام ﻫﺎ را در رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺟﻠﻮی اﺳﻢ ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺷﻬﺮه ﻧﯿﺰ ﺟﺮم ﺧﻮﯾﺶ را ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﹺ ﭘﺪرش ﻗﯿﺪ ﮐﺮد. آن ی ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﺮوﮔﺎن ﻫﺎ ﭘﺪر او، ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﺪﯾﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﭼﯽ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎاﺣﺘﺮام زﯾﺎد از وی ﯾﺎد ﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﻠﻮی اﺳﻢ ﺷﻬﺮه دو ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد. ﻓﺮدای آن روز ﺷﻬﺮه را ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﺑﺎزﺷﺪن درﻫﺎ روﺑﻪ رو راه ﺷﺪ. در رو دوﺳﺘﺎﻧﺶ از اﺗﺎق ﻫﺎی ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ١ . ﻓﺮح ﻧﻌﻤﺘﯽ، اﻋﺪام آذر ۶٠ ، ﻣﺠﺎﻫﺪ

ﺧﻨﺪﯾﺪ