Munireh Baradaran - Simple Truth

46 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﺗﺎق ﻣﺎ، ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻮد، رﺳﯿﺪ ﺷﺎدی و ﺧﻨﺪه را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دﯾﺪﯾﻢ و ﻧﯿﺰ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪ را. ﻣﯽ ﻟﻨﮕﯿﺪ، ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮای ﺑﺎر ﺳﻮم در ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ » « ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ او ل ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﹺ اﺗﺎق ﺷﺪ در ﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﯾﻢ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﹺ اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺪون ﺣﺮﻓﯽ رﻓﺖ. ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺷﺪﯾﻢ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ در ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ آن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ وﻗﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻧﺒﻮد. ﺳﺮﻣﺎن را از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آوردﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ ﺧ ﺒﺮ اﺳﺖ. دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ از اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﯿﺮون آورده اﻧﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ در راه ﹺ اﺗﺎق رو ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺪه. از ﺧﻮش ﺣﺎﻟﯽ در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪﯾﻢ. دوﯾﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮون و ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در راه رو ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﻣﺎﺟﺮا، ﺷﻬﺮه ﻧﯿﺰ ﻗﻀﯿﻪ ی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮدش را ﮔﻔﺖ. ﺷﻼق دﺳﺖ آوﯾﺰاﻧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.  ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﯽ از ﻣﭻ آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﺎزﺷﺪن درﻫﺎ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی رﻗﺺ ﺗﺪارک د ﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿ ﻢ، ﺗﺎ وﺳﻂ ا ﺗﺎق ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﺮای رﻗﺺ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ. دﺧﺘﺮ ﻫﺎ رﻗﺺ ﻫﺎ ی ﻣﺤﻠﯽ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﻬﺮه ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن آن ﻫﺎ رﻓﺖ. ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺳﻢ آﺑﺎدی ﺑﺮﻗﺼﺪ. ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺎت را ﯾﺎدش داد. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺮﮐﺎت را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ورزش ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ رﻗﺺ. ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ: هﺷﻬﺮ » ﺧﺎﻧﻢ! رﻗﺺ ﮐﻪ ورزش ﻧﯿﺴﺖ، ﻇﺮاﻓﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ « ﺧﻮاﻫﺪ. اﻣﺎ او در رﻗﺼﯿﺪن اﺻﺮار داﺷﺖ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻬﺮه را ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ، رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ دادﮔﺎه ﺑﻮده و در آن ﺟﺎ ﻏﯿﺮ از ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ . در ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺘﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻋﻀﻮﯾﺖ در ﺳﺎزﻣﺎن اﻗﻠﯿﺖ، ﻋﻀﻮﯾﺖ در ﺳﺎزﻣﺎن راه ﮐﺎرﮔﺮ، ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﺷﺮق اﻗﻠﯿﺖ، ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﮐﺎﺗﯽ ﻏﺮب راه ﮐﺎرﮔﺮ و ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﹺ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺧﻨﺪه دﯾﮕﺮ. ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ، ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ درﻋﯿﻦ ﺣﺎل در دو ﺳﺎزﻣﺎن ﻋﻀﻮﯾﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ آﯾﺎ ﺑﺎز ﺧﻨﺪه دار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن، زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮگ او ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻫﺎ رﻗﻢ ﻣﯽ ﺷﻬﺮه ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ی آﻫﺴﺘﻪ ی ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع و ﺑﺎزﺟﻮ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد، ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻋﺪاﻣﯽ اﺳﺖ. آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﻬﺮه ﮔﻔﺘﻢ: » ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ را ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ اﻋﺪام ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ دا رد؟ اﺿﻄﺮاب؟ ﭼﯽ؟ « ﺟﻮاب داد: » اﺿﻄﺮاب ﻧﺪارم. ﺗﻨﻬﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ اﻋﺪاﻣﻢ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ. ﺣﺘﺎ ﯾﮏ روز ﯾﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ، ﭼﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را دوﺳﺖ دارم و از ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرﺷﺎن ﻟﺬت « ﺑﺮم. ﻣﯽ

ﻧﺪ.

دوﺑﺎره

دار ﺑﻪ

ﺧﻮرد؟