Munireh Baradaran - Simple Truth

57 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺣﺎل و آﯾﻨﺪه را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻧﻘﺪ و ﺑﺮرﺳﯽ آن از دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮ ل ﻣﯽ داﺷﺖ. ﮔﺮﭼﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﯿﺎز ﺑﻪ زﻣﺎن داﺷﺖ، ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺳﺎل ﻫﺎی ﺮﺗﺐ  ﭘ ﺷﺮاف داﺷﺖ. ﺑﺮای ﻣﻦ  وﺗﺎب اﻧﻘﻼب ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺸﻮد ﺑﺮ آن ا ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﺧﻮﯾﺶ و ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﻢ را ﺑﺎزﻧﮕﺮی ﮐﻨﻢ و ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و اﯾﻦ ﮐﺎر اﻟﺒﺘﻪ در زدود ﹺ ﻏﯿﺮواﻗﻌﯽ ﺑﻪ آدم ﮐﻤﮏ ن اﻓﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﺎ را ﺑﻪ واﻗﻊ ﻧﮕﺮی ﺳﻮق ﻣﯽ داد. اﻣﺎ اﯾﻦ واﻗﻊ ﻧﮕﺮی را دﯾﻮاری ﻇﺮﯾﻒ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺟﺪا ﻣﯽ ﹺ ﻇﺮﯾﻒ ﺷﮑﻨﻨﺪه ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ و ﮔﺎه اﯾﻦ دﯾﻮار ﺷﺪ و

ﯾﮏ

ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ اﻧﺴﺎن را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﻮد. ﻧﻘﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل، ﺟﺎده ﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ از ﺧﻄﺮ ﻧﺒﻮد. ﭼﻪ ﺑ ﺴﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎده ﻣﻘﺼﻮد را ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻬﺘﺮ ﭘﺬﯾﺮش ﺟﻮ ﺣﺎ ﮐﻢ را ﺑﻪ  ﺑﮕﻮﯾﻢ در آن ﻏﻠﻄﯿﺪﻧﺪ و در زﻧﺪان ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ دﻧﺒﺎل دارد. ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ از ﯾﮏ ﻃﺮف ﺑﺎ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت و ﻋﻮام ﻓﺮﯾﺒﯽ و از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ﻓﻀﺎی ارﻋﺎب و ﺗﺮور ﺟﺎی ﺧﻼ ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز را ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. در آن ﺳﺎل ﻫﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ دو دوﺳﺖ دﯾﮕﺮ راه دﺷﻮار ﻧﻘﺪ و ﻧﻈﺮﯾﺎﺑﯽ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. اﻣﺎ در ﻣﯿﺎﻧﻪ ی راه از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ. آن ﻫﺎ ﮐﻌﺒﻪ ی ﻣﻘﺼﻮد را اﺳﻼم ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ آن ﻫﺎ را در زﻧﺪان ﻧﺪﯾﺪم، ﭼﻮن ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم. اﻣﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻏﻤﮕﯿﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺸﻘﺎق ﻣﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.  ﻣﻦ و آن دو از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﮔﺮﭼﻪ دوﺳﺘﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎن در ﻧﻈﺮم ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻣﺤﺘﺮم ﻣﺎﻧﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺎن را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻢ. در ﹰ ارزش دﻧﯿﺎی دوﺳﺘﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﮔﺬاری ﻫﺎ ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ورزش و ﺗﺤﺮک و ﻓﻘﺪان اﻣﮑﺎﻧﺎت آﻣﻮزﺷﯽ و درﺳﯽ ﻓﺸﺎری ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺑﻮد. روزی دﺧﺘﺮ ﭘﺎﻧﺰده ﯾﺎ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﯾﯽ را از اﺗﺎق ﻣﺎ ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮدﻧ . ﺷﺐ ﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ آﺛﺎر ﺷﻼق ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎ ش ﺑﻮد. ﺑﺎزﺟﻮ ﭘﺲ از ﺷﻼق از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻼغ ﭘﺮ » « ﺑﺮود. اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاﯾﺶ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺎ ﺷﻼق وادارش ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﭙﺮد و ﺧﻮدش ﻗﺎه ﻗﺎه ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮدای آن ﹰ روز ﻣﺠﺪدا ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﮑﻨﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﺳﻤﺶ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎن آﻣﺪ و او را ﮐﺸﺎن ﹰ ﮐﺸﺎن ﺑﺮد. ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﻣﺠﺪدا ﺷﻼ ق ﺧﻮرده ﺑﻮد و از ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻧﺎم او را ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. او ﺳﺮش را روی زاﻧﻮان ﯾﮑﯽ از ﻣﺎدران ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﻤﯽ رود. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﻧﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮاﯾﺶ در آن ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از دﺳﺖ ﮔﯿﺮی ﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ داﻧﺶ آﻣﻮزان ﺑﻮد. دﺧﺘﺮان ﺑﺴﯿﺎر ﺟﻮا ﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺎه ﺣﺘﺎ رﺷﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻫﺎ دوری از ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﻀﺎی ﻧﺎاﻣﻦ و ارﻋﺎب زﻧﺪان، ﮐﻢ ﺑﻮد ﻏﺬا، ﻧﺒﻮد ﻓﻀﺎی

ﮔﺮان