Munireh Baradaran - Simple Truth

58 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺟﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﺮای ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﭘﺮ ﮐﻨﯿﻢ اﻣﺎ ﺗﻼش داﺷﺘﯿﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ و آن زﻧﺪان  ﹺ ﻧﺴﺒﯽ ﻫﺎ را در ﺑﺎزی، ﮔﺮﭼﻪ ﺳﮑﻮت را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زد، آزاد ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. آن ﻫﺎ ﺑﺎزی ﻫﺎ ی ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰی داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺎه ﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻫﺎ ﻧﯿﺰ در آن ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. در اﯾﻦ ﺑﺎزی ﻫﺎ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ زﺷﺘﯽ ﻫﺎی زﻧﺪان را ﺗﺤﺖ اﻟﺸﻌﺎع ﻗﺮار ﻣﯽ

داد.

ﹺ ﻣﻼﻗﺎت در ﻣﺎه اﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻧﺎم ﻣﺮا ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ دوﻣﯿﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻢ دﭼﺎر ﺷﺎدی ﺷﺪم ﻫﻢ اﺿ ﻄﺮاب. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ در ﻣﺪت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ازدﺳﺖ  ام ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻏﻢ دادن ﺑﺮادرم را ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﺳﺎﻟﻦ ﹺ اوﯾﻦ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﻣﺎ را ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﯿﻨﯽ ﹺ ورودی ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺰدﯾﮏ در ﺑﻮس درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺑﺮدﻧﺪ. در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﻧﮕﺎه ﻣﺎن ﺑﻪ دری دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ از آن ﺟﺎ وارد ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﹰ ﻻﺧﺮه در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺪران و ﻣﺎدران ﮐﻪ ا ﮐﺜﺮا ﻣﺴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ وارد ﺷﺪﻧﺪ. آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ﻣﻀﻄﺮب و ﻧﮕﺮان ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن را ﻣﯽ ﹺ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺟﺴﺘﻨﺪ. ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺧﻮاﻫﺮم را دﯾﺪم ﮐﻪ از ﺟﻠﻮ ﻫﺎ ﺑﺮدارﯾﻢ و در ﺟﯿﺐ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﮕﺬارﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ. در دو ﻃﺮف ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻫﺎی ﻣﻼﻗﺎت ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺷﯿﺸﻪ ﯾﯽ ﺿﺨﯿﻢ ﻣﺎ را از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﯽ

ﮐﺮد.

ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽ رد ﮔﺬ و ﻣﺮا ﺟﺴﺖ وﺟﻮ ﻣﯽ ﻨﮐ ﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ا ز ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﺎدرﻫﺎی ﯾﮏ ﺳﺎن ﺳﯿﺎه و ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ﻻﻏﺮ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺮاﯾﺶ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن دادم. ﻣﺮا ﮐﻪ دﯾﺪ، آﻣﺪ روﺑﻪ روﯾﻢ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﺑﺎزواﻧﻢ او را ﻟﻤﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﮐﻼﻣﯽ ﻫﺮ دو ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﻢ. در اﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﻫﺮ دوی ﻣﺎ، از دﺳﺖ  ﻏﻢ دادن ﺑﺮادر ﺑﻮد و ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯿﺶ در زﻧﺪﮔﯿﻤﺎن. ﺑﻌﺪ ﮐﻪ آرام ﺷﺪﯾﻢ او ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن. ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ او ﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮم. ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت ﻟﺐ و اﺷﺎره ﻫﺎﯾﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﺟﺎزه ی ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﺠﺎز ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻮدﻧﺪ و آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﮐﻪ ﻣﯽ ﺮده  ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮ دو ﻣ اﻧﺪ، اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم ﺟﻮاز دﻓﻦ آن ﻫﺎ را آورده و آن ﮔﺎه ﺑﻪ او اﺟﺎزه ی ﻣﻼﻗﺎت داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از آن ﻧﯿﺰ ﻣﻤﻨﻮع اﻟﻤﻼﻗﺎت ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﺑﻌﺪ از دﺳﺖ ﮔﯿﺮی ﻣﺎ دردﺳﺮی ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﺧﻮاﻫﺮم ﭘﯿﺶ و ﮐﺎرش را از دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ ، و ﻗﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﻫﻨﻮز ﺷﻐﻠﺶ را دارد ﺧﻮش ﺣﺎل ﺷﺪم. ﻓﻬﻤﯿﺪن ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. دﻗﺎﯾﻖ آﺧﺮ ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻟﻄﻒ داﺷﺖ. ﺳﺎل ﺑﻌﺪ، در ﻫﺮ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺼﺐ ﮐﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ را راﺣﺖ

ﺧﻮاﻫﺮم

آﻣﺪه