Munireh Baradaran - Simple Truth

63 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده داﯾﺮه وار ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ. ﺻﺤﻨﻪ ی ﺑﺎ ﺷﮑﻮه و ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد. از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ ﻫﻢ ﮐﺎری ﻣﺎدرﻫﺎ و ﺑﻪ وﯾﮋه ﺣﺎج ﺣﺎج  ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﺧﺎﻧﻢ را ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎی ﺳﺠﺎده

ی ﻧﻤﺎز و ﯾﺎ در ﺣﺎل ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﺪن دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺷﻮق و ﺷﻮر ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از آن ﭼﻨﺪ ﺗﺮاﻧﻪ ی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮای ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻧﻮ روز و روﺑﻮﺳﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ رﻓﺘﯿﻢ. ﺗﺎ ﻇﻬﺮ دﯾﺪوﺑﺎزدﯾﺪ اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ راﺳﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﻧﻮروزﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﮑﻮه ﺑﻮد و ﺧﺎﻃﺮه اش ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ در ذﻫﻦ ﻣﺎﻧﺪ. ﻣﯽ

ﻓﺮدای آن روز از ﻃﺮف دﻓﺘﺮ ﺑﻪ اﺗﺎق ﭼﻬﺎر ﻫﺸﺪار دادﻧﺪ ﮐﻪ » اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺳﺎزﻣﺎن ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺑﺰم و ﺷﺎدی ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﺳﺮودﻫﺎی ﺿﺪاﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ « و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﺗﮑﺮار ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ. در روزﻫﺎی ﻋﯿﺪ از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻓﯿﻠﻢ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺷﺎد ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن از ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﻮد. روز ١٥ ﻓﺮوردﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻗﺰل ﹺ ﻗﺒﻞ از آن اﺳﺎﻣﯽ ﺣﺼﺎر ﺑﻮد. ﺷﺐ ﺗﻌﺪادی را ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ دادﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﯿﺰان ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد. در آن زﻣﺎن، ﺣﮑﻢ در زﻧﺪان ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻪ زﻧﺪاﻧ ﯽ اﺑﻼغ ﻣﯽ ﺷﺪ. آن روز ﻫﻤﮕﯽ در راه رو ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻢ راه ﺑﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮود ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ. ﺳﺮود » ﺗﯿﻎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﺪ ... « ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ روﺑﻮﺳﯽ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻪ درازا ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد. از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻣﺮﺗﺐ اﻋﻼم اﻧﺘﻘﺎﻟﯽ »ﺷﺪ ﻣﯽ ﻫﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ اﻣﺎ دل « ﮐﻨﺪن از دوﺳﺘﺎن ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ وﯾﮋه آن ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ وداع ﺑﺮای اﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ اﻣﯿﺪ ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾﺪار ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻫﺎ ﭘﺸﺖ در آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺑﻪ زور از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. آن ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻮاﻃﻒ ﻣﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻣﯽ ورزﯾﺪﻧﺪ. ﺑﻌﺪاز رﻓﺘﻦ آن ﻫﺎ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ اﻋ ﻼم ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ در اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ و ﹺ اﺗﺎق ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎن آﻣﺪﻧﺪ و در ﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮود و اﯾﺠﺎد ﺳﺮوﺻﺪا ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق ﺷﻮﯾﻢ. ﺗﻨﻬﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ در ﻫﺎ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺪﻫﯿﻢ دﯾﮕﺮ آواز ﻧﺨﻮاﻧﯿﻢ . ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎ ــ اﺗﺎق ﺷﺶ ــ آﻣﺪ و دﺳﺘﻮر داد ﻫﻤﮕﯽ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﮕﺬارﯾﻢ و ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾﻢ. ﻫﻤﮕﯽ ﺣﺘﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ. ﺑﺮای ﭼﻪ ﮐﺎری؟ ﺟﻮاﺑﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد » ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ. « ﻟﺤﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﺗﺪارک دﯾﺪه اﻧﺪ. ﭘﭻ ﭘﭻ در ﻣﯿﺎﻧﻤﺎن اﻓﺘﺎد. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ اﯾﻦ ﺣﺪس را ﻣﯽ زدﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﺮوه ﺿﺮﺑﺖ در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺨﺶ ﻣﺮدان  ﹺ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ. از اﺗﺎق ﮐﻪ رد ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ، ﺑﺎ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ آﻫﻨﯽ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﻂ ﹺ ﺟﻠﻮﯾﯽ را ﹺ ﻧﻔﺮ ﮐﺶ را ﺑﻪ آن دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﺎدر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﺳﻮار ﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮس ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ، ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ